Historia udomowienia konia do jazdy konnej

Na początku człowiek udomowił konia w celach spożywczych. Szybko jednak zorientował się, że to zwierzę może być przydatne w realizacji jego zadań. Zaczął go używać zarówno w rolnictwie, ciągnąc pług, jak i do pokonywania dużych odległości, jako środek transportu. Używano go również jako sprzymierzeńca w działaniach wojennych.

Na przykład w Europie i Azji wiele z wielkich imperiów miało szansę powstać, ponieważ konie umożliwiły im dotarcie do odległych krańców ich terytoriów. Inaczej było w Ameryce, gdzie imperia Inków, Azteków i Majów zawsze obejmowały niewielkie terytoria, bo nie miały koni. Poruszali się pieszo. W konsekwencji tych działań, znacznie cenniejszych niż wykorzystanie ich mięsa jako pożywienia, między człowiekiem a koniem zaczęła się kształtować silna więź, która przetrwała do dziś. Stopniowo rasy były kształtowane i selekcjonowane przez człowieka, aby spełnić jeden z dwóch celów: ciężki ciąg i przenoszenie ładunków oraz środki transportu.

Rasy te powstały nie tylko w wyniku sztucznej i utylitarnej selekcji, ale także rozwinęły się wokół różnych form ujeżdżania i treningu. Różnice między końmi ciepłokrwistymi a zimnokrwistymi Wszystkie konie są ssakami ciepłokrwistymi. Jednak w celu rozróżnienia ich na podstawie funkcji i cech charakterystycznych, w żargonie jeździeckim zaczęto używać potocznych określeń „konie ciepłokrwiste” i „konie zimnokrwiste”. Konie przeznaczone do jazdy konnej nazywano końmi ciepłokrwistymi. Tymczasem konie przeznaczone do ciągów i ciężarów, które były umięśnione i barczyste, silne i wolniejsze, nazywano końmi zimnokrwistymi.

Cechy, jakie powinien posiadać koń do jazdy konnej

Pojęcie dobrego konia do jazdy konnej bardzo się zmieniło z czasem i użytkowaniem. W XIII wieku dobrym koniem jeździeckim określano konia o płaskich łopatkach. Za wadę uważano, gdy klatka piersiowa była zbyt wysunięta do przodu, a kończyny przednie zwrócone do tyłu. F. Zalecano, aby konie do jazdy były wytrzymałe, silne, energiczne i solidnie zbudowane. Powinny też mieć płynny, lekki i zwinny kłus w swoich różnych chodach i ruchach. Na początku XX wieku, gdy koń zaczął być wypierany przez siłę napędową silników, zaczęto hodować i selekcjonować konia wierzchowego do sportu i rekreacji. Obecnie profesjonalną hodowlą koni zajmuje się np. Stadnina koni Rumak, ośrodek z bogatą historią.

W tym czasie priorytetem były cechy funkcjonalne dla sportów jeździeckich, takie jak większa lekkość i zwinność, szczuplejsza muskulatura i mocniejsze więzadła. W ten sposób konie lepiej znosiły rygory sportu. Z drugiej strony, od koni przeznaczonych do rekreacji wymagano również wytrzymałości na pokonywanie długich dystansów. Promowano również potulny i kontrolowany charakter, brak reakcji nerwowych, czy zmian w zachowaniu.

Tekst powstał przy współpracy z vetfactory.pl.